O książce: 1971 / „...I nagle zauważyłem, że po drugiej stronie mostu stoi piękny, przysadzisty, zielonkawy samochód, podobny do dużego brązowego chrząszcz, powoli pełzał. Miał wąski, błyszczący przód, pochyłe skrzydła mocno dociśnięte do boków, a wydłużone reflektory zdawały się wrastać w nadwozie samochodu. Samochód powoli pełzał po moście. Siedziały w nim dwie osoby. Kiedy samochód podjechał obok mnie pod dużą latarnią na moście, wydawało mi się, że ludzie w samochodzie patrzą na mnie. Samochód powoli jechał dalej, lecz nagle skręcił ostro, szybko przesunął się na drugą stronę mostu i podjechał w moją stronę. Moje serce zaczęło bić. Samochód podjechał cicho i zatrzymał się niedaleko latarni. Siedzący w nim bezceremonialnie spojrzeli na mnie. – Ona? — Usłyszałem cichy głos. „Ona, ona, San-Dmich, proszę”. Dlaczego nie Ustya? - Gdziekolwiek widzisz Ustyę! - A bez brwi, jak bez brwi - A uszczelka jest po prostu cudowna! A? Madryt i Lizbona, siano i słoma! Czy naprawdę go znaleźli? Bałam się ruszyć, nie miałam odwagi jeszcze raz spojrzeć na samochód. Stałam jak zamrożona przy balustradzie, ściskając ją obiema rękami. Usłyszałem trzaśnięcie drzwiami samochodu za mną. Za mną rozległy się ciche kroki. „Czy to szpiedzy?” - pomyślałem. …»